Yeni sayımızla yeniden birlikteyiz.
Denizcilik sektörünün gündemi uzun süredir teknoloji odaklı bir dönüşümün gölgesinde şekilleniyor. Ancak bu sayıyı hazırlarken gördük ki, sorunların ve fırsatların merkezinde hâlâ aynı iki eksen var: insan ve risk yönetimi. Teknik kapasite büyürken, operasyonel karmaşıklık da sessizce genişliyor.

Bu sayıda iki farklı söyleşiyi öne çıkardık;
QSM Global’in kurucu ortağı Ebru Kasap, “Teknoloji süreci hızlandırır ama insan faktörü denizciliğin kalbidir” diyerek, dijitalleşmenin denizcinin karar alma kaslarını zayıflatmadığı sürece anlamlı olduğunu hatırlatıyor. Gemiinsanı seçiminin hâlâ belge taramasından ibaret olmadığını, kültür, davranış ve saha pratiğinin operasyonel emniyet kadar belirleyici olduğunu vurguluyor. Denizcilik gibi kesintisiz çalışan bir yapının, saatten bağımsız bir sorumluluk duygusuyla ayakta kaldığını hatırlatması, sektörün çoğu zaman göz ardı ettiği bir gerçeği yeniden ortaya çıkarıyor: Teknoloji bir araçtır; sorumluluk ise insana aittir.

Diğer söyleşide ise GRS’den Ayşe Öksüz’ün “Kargo operasyonları riskli ve karmaşık olduğu için buradayız” cümlesi, sektörün giderek daha görünmez hâle gelen bir yükünü işaret ediyor: küresel alacak yönetimi ve hukuki belirsizlikler. “No cure - no pay” modelinin borçlu psikolojisinden uluslararası hukuk rejimlerine kadar uzanan geniş bir denge gerektirmesi; zaman aşımı, kötü niyet ve finansal kırılganlıklar gibi kritik eşiklerin tahsilatın seyrini belirlemesi; aslında deniz taşımacılığının ekonomik omurgasının ne kadar hassas olduğunu gösteriyor.

Bu iki söyleşi ortaya ortak bir tablo çıkarıyor: Denizcilik yalnızca gemileri ve teknolojiyi yönetme işi değil; insan davranışını, hukuku, risk algısını ve uluslararası kültürleri aynı anda okuyabilme becerisidir.

Bu sayımızda ayrıca sektörün nabzını tutan kapsamlı analizler de yer alıyor:
Umur Uğurlu, konteyner hatları arasındaki ittifak sisteminin yükselişini ve küresel ticarette yarattığı yapısal etkileri değerlendiriyor. Prof. Dr. Adnan Parlak, MEPC 83 sonrasında gemi tipleri ve filo tercihleri üzerindeki teknik baskıları ayrıntılı şekilde inceliyor. Doç. Dr. Ozan Hikmet Arıcan, IMO’daki karbon pazarlığı tartışmalarının tıkandığı noktaları ve Türkiye açısından bu sürecin barındırdığı fırsat/kayıp dengesini analiz ediyor. Uğur Uyar, gemi inşa sektöründe robotik kaynak teknolojilerinin sınırlarını ve uygulama zorluklarını teknik bir çerçevede ele alıyor. Av. Cem Congar marinalardaki sözleşme yönetimi pratiklerini ve bu alanda sık karşılaşılan hukuki riskleri mercek altına alıyor. Sabri Çağrı Sezgin ise, denizcilik tarihinin karanlık dönemlerine uzanarak transatlantik köle ticaretinin göz ardı edilen etik ve tarihsel yükünü hatırlatıyor. Bu yazıların her biri, denizciliğin yalnızca teknik bir uğraş değil; aynı zamanda ekonomik, hukuki ve toplumsal bir hafıza alanı olduğunu bir kez daha gösteriyor.

Her yazının, her söyleşinin ve her haberin ortak bir sorusu var: “Sektör nereye gidiyor ve bu dönüşümde hangi sorumluluklar ağırlaşıyor?”